Zij hoort bij de geallieerden, had een cliente van m’n collega gezegd. Een jongen die zijn omgeving inmiddels vanuit het perspectief van een computergame bekijkt. Het is D day! De gezinsbegeleidster staat aan de goede kant, zij komt hem bevrijden!
Duidelijker kan een situatie van voortdurende spanningen en conflicten haast niet geschetst worden. Het is oorlog, ouders vuren een continue stroom van verwijten op elkaar af. De kinderen worden in het kamp van moeder getrokken. Vaders gezag wordt ondermijnd. Het is onveilig thuis.
Iets strijdbaars begint in mij op te borrelen. Die arme jongen vlucht natuurlijk voor de ruzies achter de computer en gaat zich helemaal uitleven in die computerspelletjes. Kan het echte leven straks niet eens meer aan. Aan de slag met die ouders, wat is dat voor kinderachtig gedrag, laat ze eens volwassen worden!
Ik zou wel eens willen weten wat deze jongen verstaat onder “bevrijden”. Wanneer wordt het veilig voor hem? Het appel dat wij vrede moeten brengen voelen we al snel. Maar hem bevrijden van zijn ouders gaat natuurlijk niet. Hij is ondanks alles verbonden met zijn ouders en loyaal. Als wij zijn ouders aanvallen zal hij vanuit zijn loyaliteit het snel voor hen opnemen. Dus we zijn pas veilig voor hem als we op één of andere manier ook zijn ouders steunen. Het mooiste zou zijn als we zijn ouders kunnen leren betrouwbare ouders te worden. Als ze het inzicht krijgen en het vermogen om samen te werken, elkaar aan te vullen in plaats van aan te vallen.
Hoe kunnen wij een veilige sfeer scheppen waarin deze ouders open zullen staan voor onze begeleiding? Waarin we ze mogen uitdagen hun eigen gedrag onder de loep te nemen, hun stellingen te verlaten? In plaats van de aanval te kiezen zich over durven geven? Overleggen en niet strijden?
Wanneer ervaren mensen veiligheid? Ik moet denken aan Barack Obama. Meer dan de helft van de stemmers heeft kennelijk het vertrouwen dat deze man veilig en betrouwbaar is. Zijn het de verbindende woorden waarmee hij verschillende partijen oproept om samen de schouders eronder te zetten? Is het zijn confronterende eerlijkheid die mensen erop aan spreekt niet te leunen op een nare achtergrond, maar aan het werk te gaan? Is het zijn vertrouwen waarmee hij mensen op hun kracht zet? ”Yes, we can!!”
Deze woorden van Barack Obama lijken een echo van het “I have a dream”, 45 jaar geleden uitgesproken door Martin Luther King.
I have a dream; Dat eens dit land zal opstaan en een oase zal zijn van vrijheid en gerechtigheid. Waar kinderen worden beoordeeld op hun karakter, niet op hun huidskleur. Zijn droom was het begin van iets wat nu uitgelopen is op wat toen onvoorstelbaar leek, een zwarte president.
Het zijn deze dromen die mij inspireren en bemoedigen. Laten we niet ophouden te durven dromen van vrede, vrijheid en veiligheid voor al die kinderen en jongeren, die daar misschien niet meer van durven te dromen. Wie weet is dat het begin van iets wat nu onvoorstelbaar lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten