119 mensen hebben zaterdag op de Alpe d’Huez 420.000 euro bij elkaar weten te steppen. Vier van hen mensen met een hersentumor. De rest vaak nabestaande of familie of collega van een patiënt.
Daar om heen waren ambulancemedewerkers, beveiligers, mensen van een
reisorganisatie die voor een arrangement zorgden, sportmasseurs, fysiotherapeuten.
Klaske, de vrouw van Nico (initiatiefnemer) heeft een dagtaak aan de organisatie van dit evenement en de Stichting tegen hersentumoren. Is voortdurend aan het lobbyen bij medisch specialisten, de Gezondheidsraad, bedrijven voor sponsoring. Resultaat is nu dat met het sponsorgeld op 4 plekken in Nederland onderzoek gestart kan worden. Bijvoorbeeld het toepassen van immuuntherapie bij hersentumoren wat in Glasgow al is onderzocht, kan nu ook in Nederland verder worden onderzocht.
Zaterdagmorgen half 8:
Nat, koud, een beetje balen ook omdat de auto stuk was en we niet met Paul mee naar beneden konden voor de start.
Om kwart voor 9 aan de finish een handjevol mensen. Toen de 1e stepper boven kwam veranderde onze stemming. Even een straatje naar beneden om de kronkelige Route d’Huez te overzien, inmiddels scheen de zon door de wolkenflarden heen. Een aantal steppers naderde, dus snel weer naar de finish. Die start hadden we al gemist, de finish moesten we natuurlijk wel meemaken! Voorzichtig met het groeiende groepje wachtenden in gesprek. “Op wie wacht jij, hoe zijn jullie hier gekomen. Een moeder van een vriend, een klein zusje. “
Ineens kwamen Nora en Auke aanrennen, al ingehaald door Paul, als negende arriverend! Even niets uit kunnen uitbrengen, daarna: “dit doe ik echt geen tweede keer!” Om 11 uur toch weer een tweede poging gewaagd. Dit keer konden we met de kabelbaan een stukje naar beneden om hem daar langs te zien komen steppen.
Bij de finish stond Klaske, gewapend met handdoeken. Elke stepper die binnenkwam werd door haar ontvangen met de tijd die ze gereden hadden en een handdoek om de schouders. Drie manden met 119 handdoeken, zo bleef ze staan tot de laatste stepper na 5,5 uur binnen was. Sommigen kwamen juichend aanrijden, anderen bleek van de inspanning. Huilend om het afzien, huilend om hoe een zus of tante nog meer had moeten afzien. Een meter verderop mensen die blij en trots vertelden over de sportieve prestatie die ze geleverd hadden. In een hoekje iemand die stil zat bij te komen. Iedereen vrolijk en tegelijkertijd iedereen ontroerd. Achter elke stepper een verhaal, een naam. Uit willen stijgen boven het machteloze moeten toezien, voor elkaar in beweging willen komen.
